Ik Draag Je

Eigenlijk was het al duidelijk toen ik je uit bed haalde. Je anders zo vrolijke gezichtje stond verdrietig en ik zag aan je ogen dat er opnieuw tranen aan zaten te komen. Wat kan ik op zulke momenten terug verlangen naar mijn verlof. Dan plukte ik je uit bed, trok je een knuffelzacht boxpakje aan en deed heel de dag niet anders dan je kusjes geven en met je knuffelen. Maar de plicht roept. De koelkast is leeg en papa is aan het werk. We moeten op pad.

Je bent al dagen verdrietig..

Snel verzamel ik een tas en wat spullen en trek een jasje van jou van de kapstok. Je sputtert tegen als ik het je aantrek, je zachte gekreun laat merken dat je je niet lekker voelt. Je bent al dagen verdrietig. Eigenlijk is niets echt naar je zin. Je doorkomende tandjes zitten je stevig in de weg en je brengt je dagen door, heel dicht tegen mama aan.

Ik trek mijn schoenen aan en twijfel, doek of zak? Ik kies mijn favoriet, een knalroze en boterzachte doek. Hopelijk kan de kleur je iets opfleuren, maar anders doet zijn knuffelgehalte dat misschien wel. Als snel geef je je over en nog voor we de straat uit zijn, slaap je.

Wat ligt ze lief bij je.

We passeren een oudere dame die prompt haar pas versnelt en nieuwsgierig over mijn schouder gluurt. Bij het zien van je snoetje, zie ik haar smelten. “Wat ligt ze lief bij je” zegt ze, en ze vervolgt “wat fijn dat je haar zo dichtbij je kunt dragen”. Ik glimlach en knik bevestigend, en na een zucht van vertedering, slaat mevrouw af en lopen wij verder.

Mijn hand wrijft over je rug en in gedachten verzonken lopen we verder richting supermarkt. Ineens realiseer ik me dat je al een paar dagen niet hebt gepoept en ik hoop van harte dat je daar nog even mee wilt wachten tot we thuis zijn. De wasmachine is geduldig, maar dat mooie doekje is denk ik niet bestand tegen het leed dat tandjes heet. Heel even woel je en lijk je wakker te worden, maar je draait je gezicht de andere kant op en slaapt verder.

Eenmaal in de supermarkt aangekomen worden we als altijd begroet door de slager die ietwat teleurgesteld moet constateren dat je slaapt. “Dit is ook een mooi kleurtje meid” zegt ze, terwijl ze over mijn schouder aan de doek voelt. Ze blijft gefascineerd door ons, zoals we hier aan elkaar geplakt onze boodschappen doen. Een ventje van een jaar of zes rent langs ons en roept in het voorbijgaan ”Kijk mam, kangoeroes”.

Het is niet de eerste keer dat we zo worden genoemd en het zal zeker niet de laatste keer zijn. Je zit daar veilig en warm in mama’s buidel. Even bijkomen van de grote boze wereld. Een beetje troost tegen je pijntjes. 

Ik reken onze boodschapjes af en met het zonnetje in mijn nek lopen we terug naar huis. Aan je gewoel te merken, begin je wakker te worden. Terwijl ik de sleutel in het slot steek beginnen je beentjes te trappelen en ik wikkel net op tijd de doek los, om je schattige roze broekje van kleur te zien veranderen. 

Wanneer ik je op de commode leg om je te verschonen zie ik in je mond wat glimmen. Ik voel even en ja hoor, daar prijkt een eerste tand. Het valt niet mee, lief kind, dat baby zijn.

Maar wat de wereld ook voor je in petto heeft, mama is er voor jou.

En mama haar doekje niet te vergeten.

Wie ben ik:

Mijn naam is Ilse. Vriendin van Ronald, mama van Annabel en altijd op zoek naar een manier om de chaos in mijn hoofd op papier tot iets logisch te maken. Onze prachtige dochter bleek een enorme inspiratiebron en sinds een jaar schrijf ik op mijn eigen plekje www.mamabel.nl over mijn weg door het moederschap. ‘Vroegâh’ vond ik dragen voor hippies en tegenwoordig ben ik in staat een maand boodschappengeld aan een doek te spenderen. Het kan verkeren, zullen we maar zeggen.
Naast schrijven en draagdoeken, houd ik van lekker eten, ochtenden zonder wekker en wandelingen in de zon. Het liefst gaan we twee keer per jaar naar Texel, ik ben een enorme social media junk en mijn lievelingsthee is rooibos van de Hema. Wil je meer over me weten? Je kunt me volgen op Instagram via www.instagram.com/mamabel__